Tonrad

Na de vorige tocht in Doornenburg en omstreken  vonden mijn knieën het niet zo’n goed idee voor een tweede wandeling. Had toch een paar dagen van te voren weer een tocht uitgekozen op de wandel website. Dit keer zou het ergens onder in Eindhoven zijn. Weer veel te laat uit bed gekomen, of misschien veel te laat naar bed gegaan de avond van te voren. Geen idee, maar s ‘morgens moest ik toch nakijken waar ik nu precies moest zijn en wat de starttijden waren. Geen zin om de computer op te starten, aangezien het gevaar er lag dat ik daar enkele uren zou blijven zitten. Dan maar de ouderwetse manier, en in het boekje gekeken wat ik bij mijn lidmaatschap van de KNBLO had gekregen. Tot mijn verbazing zag ik dat er ook een wandeltocht in Schijndel gehouden zou worden. Dat scheelt weer. Dit is maar een kleinstukje rijden, in vergelijking met ergens onder Eindhoven. Onderweg naar Schijndel zie ik Kathinka aan het lopen met de hond, duidelijk ook op weg naar Schijndel. Zij ging dus ook mee doen met de tocht, vermoede ik. Ze moest tenminste ook aan de bak aangezien de baby een jaar ouder is had ze zich ook weer ingeschreven voor de Nijmeegse Vierdaagse. Ik heb begrepen dit jaar de 50. Ze heeft al eerder de 40 voltooid, dus ik denk dat ze nu graag een andere route wilde lopen. Het enige wat ik kan zeggen is: succes. 50 km Is een lang stuk. Aangekomen in Schijndel, mij ingeschreven en vol goede moed begonnen aan de wandeling. Wel natuurlijk ook Kathinka nog sterkte gewenst met haar wandeling. Vol verbazing, ze had mij niet gezien toen ik met de auto haar hard voorbij reed, vertelde ze me dat ze de 20 zou gaan lopen samen met een collega. Dus samen met de 10 onderweg daar naartoe zou ze dus ook 30 km er op hebben zitten aan het einde van de dag. Terugweg nog niet mee gerekend.

Na dit onderonsje begin ik met de wandeling om bij de eerst volgende kruising in verwarring te raken. Ik zie een rood bordje (ook hier werkte ze met het systeem van rode en gele bordjes). Dus ik zou dus rechts af moeten. Echter zie ik op mijn route beschrijving dat ik links moet. Vragend begin ik om mij heen te kijken, en een groepje achter mij gebaart naar het bordje en dat ik rechts af moet. Even stribbel ik tegen met de route beschrijving, maar weer wordt er resoluut naar het bordje, en naar rechts gewezen. Dus geef ik mij gewonnen. Stop de routebeschrijving diep in mijn zak en besluit ik alleen maar op de bordjes te letten. En ga rechtsaf om mijn weg weer verder te volgen. Helaas hier weer een foute beslissing genomen. Op een N weg aangekomen waar ik een rood bordje tegenkom ga ik rechtsaf en besluit ik de weg niet over te steken, en dus om aan de rechterkant van deze weg te blijven, op het naast gelegen fietspad. Nou was voor mij het gevoel deze weg wel heel erg lang. Na een paar kilometer op dezelfde weg gelopen te hebben, bekijk ik toch maar eens de routebeschrijving. Hmm. Volgens mij loop ik goed. En besluit het stemmetje in mijn achterhoofd te negeren, die mij toch wel zeker vertelde dat er iets niet klopte. Pas wanneer ik Schijndel binnenloop op een punt waar ik zelf ongeveer 10 km eerder Schijndel verliet aankwam, werd het mij duidelijk dat het een foute beslissing was om dat stemmetje te negeren. Dan maar weer de route beschrijving er bij gepakt, en samen met behulp van google maps kwam ik er achter dat ik, net na dat ik deze N weg had bereikt, ik deze had moeten oversteken om daar een zijweggetje te nemen. Dit betekende dus dat ik ook weer enkele kilometers terug moest lopen. In mijzelf vloekend begin ik aan de terugweg, om na die paar kilometers extra, de weg over te steken en de route weer verder te volgen. Ik laat Kathinka mijn vertraging weten. Misschien had ze door het lachen ook enkele vertraging opgelopen. Want wanneer ik een kilometer of wat voor de tweede rust ben, (zo’n 7 km voor het einde) begreep ik dat ze zelf bij haar enigste rust zaten te genieten van een kop koffie.  Dit zou dus kunnen betekenen dat we ongeveer op de zelfde tijd zouden binnenkomen. Ik besloot dan ook om die tweede rust te nemen en een broodje te bestellen met rookworst, of voor wat er mee doorging, samen met nog een kop koffie. Ik had tenminste niet al te veel geslapen en koud drinken had ik bij me. Na zo’n 10 minuten heb ik mijn weg weer vervolgd om na de laatste, toch wel zware kilometers aan te komen bij de finish. Daar aangekomen heb ik mij afgemeld, en maar weer eens contact opgenomen met mijn mede wandelaarster. Deze bleek er ook bijna te zijn, dus besloot ik voor een keer, eens aardig te zijn en een lift terug naar huis aan bieden. Dit kon ze niet weerstaan. Wat betekende dat ik buiten even van de zon kon gaan genieten. Om een kwartiertje later samen met Kathinka en de hond op weg terug naar huis te rijden.

Zo, de Via Vierdaagse bijeenkomst is geweest, ik moest maar eens gaan beginnen met trainen. Volgens een schema, dat ik gemaakt had zou ik beginnen met 2 weekenden van elk een tocht van 20 km. Om de een of andere reden heb ik dat niet gedaan, geen excuses. In ieder geval niet dat ik mij zo kan herinneren. Maar okay, zaterdag avond een tocht uitgekozen. Een kastelentocht leek mij wel wat. Zondag ochtend toch weer te laat uit bed gegaan (lees 7 uur) daar ik om 8 uur eigenlijk in Doornenburg had willen zijn. Maar goed, ik sleep me zelf uit bed om te gaan douchen en klaar te maken voor de eerste wandeling ter voorbereiding van de Nijmeegse vierdaagse. Vreemd genoeg ben ik excuses aan het verzinnen om niet te gaan. Het zal wel het vroege tijdstip zijn van een zondag ochtend. Normaal gezien zou ik uitslapen wat ik nog steeds graag wou. Maar ter herinnering aan die dagen vorig jaar jullie nadat ik was uitgevallen zat ik 5 minuten later in de auto op weg naar de eerste echte trainingstocht. Ik moet zeggen met een start van 8:45, was ik nog niet eens zo laat begonnen.

Dit was mijn eerste georganiseerde tocht, buiten de in mijn jeugd gelopen plaatselijke vierdaagse waar je met begeleiding loopt, en die eigenlijk maar gewoon min of meer volgt. En natuurlijk de vorig jaar gefaalde Nijmeegse vierdaagse waar je alleen maar de menigte hoeft te volgen. Waar ik naar toe wil, is dat ik nu zelf de weg moest zien te vinden. Normaal gezien doen maar zo’n paar honderd mensen mee met zo’n tocht over ook nog eens verschillende afstanden. En aangezien ik vrij laat was begonnen, moest ik toch echt zelf de weg zien te vinden. Je krijgt er dan wel een route beschrijving bij. (In dit geval een mooi in kleuren uitgewerkt boekje) en is de route “bepijlt”, blijft het toch erg zoeken. Vooral omdat de pijlen niet echt pijlen waren maar gekleurde bordjes. Geel voor linksaf en rood voor rechtsaf. In het begin had ik het ezelsbruggetje niet door, wat betekende dat ik bij zowat ieder bordje het boekje moest bekijken om te zien welke kant ik op moest. Dit heeft de menige extra kilometers extra gekost. Zeker ook omdat door een dorpje waar we doorheen liepen, de bordjes compleet ontbraken en ik mijn hoofd moest breken om de route beschrijving te ontcijferen. Tevens met behulp van Google maps kon ik het tot dan toe wel vinden. Wanneer ik weer ergens in een woonwijk aan het uitvogelen ben hoe ik in hemelsnaam moet lopen, helpt een mede wandelaar, duidelijk meer ervarener in het lopen van dit soort tochten dan ik, mij op de juiste weg. We geraken kort aan de praat, wanneer hij snel zegt dat ik maar door moest lopen aangezien ik duidelijk een snellere pas had. Aangezien ik hem niet verder wilde lastig vallen deed ik dat dan ook maar. Echter enkele honderden meters verderop zijn we beide aan het zoeken welke kant we op moeten. Met behulp opnieuw van Google maps en een aardige inwoner van het plaatselijke dorpje, hebben we uiteindelijk de weg weer gevonden. We besloten dan toch maar samen verder de tocht voort te zetten, met behulp van zijn ervaring, en mijn Google maps zouden we toch wel redelijk op de route moeten kunnen blijven. Helaas hadden we er geen rekening mee gehouden dat de organisatie van deze toch er eigenlijk een soort speurtocht van wilde maken. Een speurtocht naar bordjes die ons vertelde welke kant we op moesten gaan. Ik moet zeggen, dat het me nog meevalt dat we niet uiteindelijk ergens in Duitsland zijn aangekomen. Maar goed we hadden geen klagen. Het weer was perfect. We hadden zelfs geluk. Een dag eerder hadden de wandelaars van die zaterdag zowat de hele dag in de regen gelopen. We hadden zelfs zoveel geluk, dat ik spijt kreeg dat ik mijn winterjas had aangedaan. Nu moet ik zeggen dat als je als medemens, als je met de zelfde doelstelling bezig bent, je veel over elkaar te weten komt. Deze mijnheer, waarvan ik helaas de naam niet meer weet, was een accountant in de omgeving van Arnhem met een eigen praktijk. Hij was aan het trainen om later genoeg fit te zijn om een hoge berg in Nepal te gaan beklimmen, iets wat hij regelmatig deed over de gehele wereld. Wouw dit leek mij ook wel wat. Misschien iets voor in de verre toekomst, wanneer ik wat meer geluk heb met de staatsloterij. Na de nieuws berichten van de afgelopen paar dagen over de aardbeving in Nepal, moest ik toch weer aan deze man denken. Ik wist namelijk niet meer precies wanneer die daarheen zou gaan, maar het zou zomaar kunnen zijn dat hij deze aardbeving heeft gevoeld. Laat ik maar hopen dat het goed met hem gaat.

Dit jaar moet het me dus wel lukken. Val ik dit jaar weer af op de zelfde manier als vorig jaar, is het over en uit en zou ik moeten toegeven dat mijn lichaam niet gebouwd is om deze beproeving te kunnen doorstaan. Aangezien ik niet geloof dat het lot mij twee keer goedgezind zal zijn zodat ik weer ingeloot zou worden, besloot ik dit jaar om mij in te schrijven bij de “Via Vierdaagse” zodat ik zeker weet dat ik mee mag doen. Na de bijeenkomst van deze club, waar we het een en ander te horen kregen over wat we konden verwachten tijdens de Nijmeegse vierdaagse (was ik dus al van op de hoogte) en ook nog een verkorte loop-clinic kregen, besloot ik dit jaar toch maar eens goed aan de bak te gaan. Het vorige jaar heb ik ook wel geprobeerd te trainen maar vaak vond ik mijzelf, na het maken s ’morgens van een route, een paar uur later nog steeds achter de computer, in plaats van buiten waar ik zou moeten zijn om te trainen. Dit jaar moet het dus beter. Vond de website www.wandel.nl met daarop een agenda met alle wandeling die worden georganiseerd door heel Nederland. Dit lijkt me beter, omdat deze beginnen op een bepaalde tijd, waardoor je er wel voor moet zorgen dat je op tijd de deur uitgaat. Tijdens deze eerste paar wandelingen heb ik de smaak te pakken gekregen en besloten dat de Nijmeegse vierdaagse, die toch maar één keer per jaar wordt georganiseerd, niet de enigste doelstelling zou moeten zijn. Aangezien ik graag de lat hoog leg, leek mij de Kennedy mars ook wel wat. Er zat er tenminste toch al 2 in de planning (Someren en Waalwijk), dus waarom niet meer. En wie weet ook langere afstanden. Op de diverse websites gezien dat hier diverse titels op te behalen zijn wat er voor zorgt dat er doelstelling zijn die behaald moeten worden.

Ok, dit wordt het eerste wat ik publiceer, zou dus voor verbetering vatbaar kunnen zijn.

Ik ben Michiel Tamerius (sorry, nog geen foto) en net begonnen met long distance walking. Dit houdt in dat ik stukken loop van 80 km (Kennedy Mars ) of meer (Long distance) aan één stuk. (De eerste moet ik nog lopen :-)).

Dan nu de geschiedenis: Mijn zusje en zwager (Kathinka en Johan) hadden net de Nijmeegse vierdaagse voltooid en besloten om die avond mij en een goede vriend van mij (Oguz) uit te nodigen om deze prestatie te vieren met een barbecue. Natuurlijk ging het al snel over de Nijmeegse vierdaagse, en ik met mij grootte mond dacht dat dit iedereen wel zou kunnen. Wat volgt is een soort weddenschap dat ik en mijn vriend zich voor het volgende jaar zouden inschrijven. Zo gezegd zo gedaan, we hebben ons ingeschreven. Het lot van de loting bepaalde dat Oguz helaas was uitgeloot en ik ingeloot. Dit betekende dus dat ik geen excuses meer had om mij zelf terug te trekken. Nou moet ik zeggen dat ik niet al te veel heb getraind voor de Nijmeegse vierdaagse, dus dat is vragen om problemen. Die kwamen ook.

De eerste dag was al zwaar. Voor de kenners, het laatste stuk over de dijk op weg naar de brug om de Waal weer over te steken, leek geen einde aan te komen. Maar ik had de brug in zicht, dus gewoon maar door blijven stappen, om voor mijn gevoel, vele kilometers later er achter komen, dat ik niet deze brug moest hebben maar de volgende brug. Maar goed met de nodige blaren heb ik deze eerste dag voltooid. Thuis nog geprobeerd deze door te prikken, maar dit was onbegonnen werk en besloot dit maar op de tweede dag te laten doen, als het even kon nog voor de start.

Maar helaas, tijdens de start geen blaren prik post. Dus ik dacht dit wordt strompelen naar de eerste beste post. Gelukkig viel dit heel erg mee. Na een kilometer of zo was ik op gang en kon ik door een bepaalde manier van lopen, de blaren min of meer negeren. Uiteindelijk na een kilometer of 10 vond ik de eerste post. Eentje van de NS. Eerst gevraagd om nieuw voeten, die waren helaas al uitverkocht, dus boden ze me aan om de huidige maar weer (de vorige dag waren ze ook al onderhanden genomen) te repareren. Ik kan zeggen, niet minder dan lof. Tijdens deze onderhoudsbeurt heb ik zowat geslapen, en heb er dus helemaal niks van gevoeld. (Is de NS toch nog ergens goed in.) Stevig ingetaped, en na een kop koffie heb ik mijn weg met goede moed vervolgd. Nou had ik gehoord dat in de lus van de 50, ongeveer op de helft een punt zou zijn waar goede soep te krijgen is. Helaas hadden meer mensen dit gehoord, wat betekende dat het er nog al druk was, zodat ik na een tijdje het heb opgegeven om deze soep te bemachtigen. Wel besloot ik in het gras te gaan zitten om even de beentjes te laten rusten (foute beslissing) om na een minuut of 15 weer mijn weg te vervolgen. Echt op gang kwam ik maar niet, en zat behoorlijk in een dip. Totdat ik door Niftrik kwam en een wilde vreemde mevrouw mij een gehaakt bloemetje op mijn rugzak spelde, met de boodschap dat ik deze wel kon gebruiken. Normaal geloof ik hier niet in, maar door een wonder hervond ik mij zelf, en kon ik weer genieten van de Nijmeegse vierdaagse, en alles daar om heen. Voorbij Wijgen, stond mijn pa en Kathinka (liep deze keer niet mee, want het net een baby gekregen). Natuurlijk kon ik moeilijk gelijk door lopen, dus maar in een stoel gaan zitten, om zelf even publiek te zijn. Na 10 minuten besloot ik dan toch maar weer verder te gaan. Mijn drinken, die ik van mijn pa had gekregen was tenslotte op. Dus ik was klaar voor het laatste stuk. Helaas had niemand mij verteld dat dit hel was. Normaal gesproken heb je na een pauze even nodig om op gang te komen. De spieren moeten weer op temperatuur komen. Helaas hadden mijn spieren helemaal geen zin meer. Hoe zeer ik ook probeerde, het enige wat ze deden was protesteren. En zo liep ik, misschien 2 km per uur, door Beuningen. Hier moest ik helaas toegeven dat het over was. Het lichaam wilde niet meer, en de geest had er ondertussen ook de brui aan gegeven. Het gehaakte bloemetje had zijn werking verloren. Hierop besloot ik om bij de eerst volgende rustpost, net buiten Beuningen dit aan de organisatie kenbaar te maken. Dit was helaas zeiden ze, maar geen probleem. Ik zou worden opgehaald door de bezemwagen over een aantal uurtjes om weer terug gebracht te worden naar de Wedren. Met behulp van een paar vriendelijke EHBO mensen ben ik in het gras gaan zitten, (binnen in de tent was het snikheet), om daar mijn defeat maar eens te overdenken, en met mijn gekrenkte trots gemeld aan mijn volgers dat het er helaas op zat voor mij. En inderdaad na een paar uur kwam er een busje die mij en mijn lotgenoten ons terug bracht naar de Wedren. Nog even gevraagd of deze mij op het station kan afzetten, maar dit was helaas niet mogelijk. Dus voor de tweede keer ging ik de hel in om mijzelf van de Wedren naar het station te begeven. Normaal gezien zou dit zo’n 20 minuten lopen zijn, maar in mijn toestand heb ik er meer dan een uur over gedaan. Dit had 2 uur kunnen zijn als niet een vriendelijke mevrouw naast me ging lopen en een gesprek met mij aanknoopte. Door haar was het laatste stukje een heel stuk dragelijker. Als nog, mijn grootte dank hiervoor. Gelukkig haalde m’n pa me van het station af en besloten we langs de cafetaria te gaan, om vervolgens dit bij mij thuis op te eten. Ik denk dat ik vier steeltjes friet op had, met een paar hapjes frikandel. Meer kreeg ik er niet in. Niet veel later ging pa naar huis en ben ik op de bank gaan liggen om wat tv te kijken. Dit heb ik 5 minuten volgehouden, en besloot dat het beste was om maar te gaan slapen. Dit heb ik zo’n uur of 15 volgehouden.

De dagen erna heb ik de Nijmeegse vierdaagse, met pijn in mijn hart of TV gevolgd, inclusief het droevige nieuws over MH17. Echter heb ik in die dagen besloten dat er volgend jaar een nieuwe kans was en dat ik die zeker zou pakken.